In 1937 verving Curtis een van zijn eerder ontwikkelde P36-straaljagers door een vloeistofgekoelde motor Allison V-1710-19.

De militaire projectcode van dit vliegtuig was XP-40. Het vliegtuig vloog voor het eerst met succes in oktober van het volgende jaar en bereikte een hoge snelheid van 587 kilometer per uur. In april 1939 begon de productie van de door het Amerikaanse leger bestelde P-40A en de B- en C-modellen werden in de daaropvolgende jaren achtereenvolgens verbeterd. Onder hen voegt het P-40C-type (ook bekend als Hawk81 A-2) een zelfdichtende brandstoftank toe aan het B-type, wat de algehele bescherming van het brandstofsysteem effectief verbetert. Tegelijkertijd werd een grondwapenrek toegevoegd. De wapens zijn twee 12,7 mm machinegeweren en vier 7,62 mm machinegeweren op de hoofdvleugels. Na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog kocht de Britse regering een groot aantal militaire vliegtuigen uit de Verenigde Staten, waaronder de 930 P-40C, de Tomahawk MK.IIB. Daarnaast is de US Army Air Force ook uitgerust met 193 P-40C. Begin 1941 kocht de Chinese luchtmacht 100 Tomahawk MK.IIB's die voor het Verenigd Koninkrijk waren geproduceerd, allemaal uitgerust met de Amerikaanse vrijwillige luchtmacht naar China, die later bekend werd als de Vliegende Tijgers. Ze hebben de aandacht van de wereld getrokken met het P-40-vliegtuig met de grote mond van het haaienbloedbekken op de neus geschilderd en de tijger met vleugels op de zijkant van de romp. In de donkere jaren aan het begin van de Pacific War was deze zwakke luchtmacht verantwoordelijk voor luchtverdedigingsmissies in het zuidwesten van China tegen Japan. De P-40C vertrouwde op de uitstekende prestaties en vormingstactieken en bereikte grote luchtgevechten in Kunming en Yangon. zege. De troep is ook ontstaan ​​met vele aaskaarten zoals Dick Rossi en Charles Odell. Als een capabele jager van wereldklasse leverde de P-40C een sterke bijdrage aan de verzetsoorlog in China.