Velen in onze samenleving beschouwen ouder worden nog altijd, totaal ten onrechte, vooral als een neergang, een weg naar verlies. Foute clichés en stereotypes circuleren welig en zetten aan tot discriminatie. Erger is nog dat de ouderen zich gaan gedragen volgens die negatieve beelden. In vele culturen daarentegen is oud worden een streefdoel dat de bekroning van het leven kan zijn en waarvoor de ouderen respect krijgen. Bij ons krijgen de nieuwe mogelijkheden en de kansen tot levenslange ontwikkeling te weinig aandacht. Dit boek pareert die kleinerende tendens met een waarderende benadering via de zachte weg van de poëzie. Met de taal en door het oog van dichters schetst het een genuanceerder beeld van ouder worden. Poëzie heeft de kracht om zowel het hart van mensen te raken als de geest tot reflectie te prikkelen. Tussen die schat aan gedichten meandert de auteur met waarderende mijmeringen en reflecties over belangrijke aspecten van het ouder worden. Dit boek hoopt de lezer niet