In 'De grootste daarvan is de liefde' van Marja van der Linden heeft Francien na drieëndertig jaar huwelijk voldoende redenen om te scheiden van haar man. Ze heeft tot nu zijn egocentrische gedrag steeds bedekt met de mantel der liefde, vanuit haar motto: De liefde bedekt alle dingen, zij gelooft alle dingen, zij hoopt alle dingen, zij verdraagt alle dingen. Maar aan dat 'alles verdragen' is nu een einde gekomen, al worstelt ze wel met haar trouwbelofte destijds: 'tot de dood ons scheidt'. Naast al haar twijfels vraagt ze zich ook af of ze het wel redt in haar eentje, want zo veel zelfvertrouwen heeft ze niet. Maar ze zet de scheiding toch door. Enkelen veroordelen haar daarom, maar ze krijgt gelukkig ook begrip voor haar beslissing, en ze ondervindt steun van diverse dierbare mensen om haar heen. Die helpen haar om meer zicht te krijgen op wie ze is, en op wat liefde nu eigenlijk inhoudt.