De Noratlas, die jarenlang de spil van het Franse militaire transport was, werd gelanceerd in 1947, als reactie op een verzoek van de Franse luchtmacht om de C-47 „Dakota“ en Ju-52 te vervangen.

Het ontwerp was volledig gericht op het gemak van laden in het ruim. In 1950 namen de officiële diensten het project over dat toen bekend stond als Nord 2500, waarvan het ontwerp met dubbele balken en een laadruim met opening door twee verwijderbare schalen het vervoer van grote ladingen mogelijk maakte, in tegenstelling tot zijn voorgangers die waren uitgerust met een zijdeur. Het eerste Nord 2500-prototype, aangedreven door twee 1600 pk SNECMA 14R's, ging de lucht in op 10 september 1949. Omdat deze motor onvoldoende werd geacht, kreeg de 2000 pk SNECMA / Bristol Hercules-motor de voorkeur, waarmee de Nord 2501 „Noratlas“ werd geboren. , waarvan 4 prototypes kort daarna vlogen. De serieproductie van de Noratlas begon in 1952 in Frankrijk en vervolgens in Duitsland nadat dit land de fabricagelicentie had verworven om de Luftwaffe uit te rusten. Van alle versies werden in totaal 426 exemplaren geassembleerd in Frankrijk (239) en Duitsland (187). De luchtmacht gebruikte Noratlas vanaf 1953. De eerste vliegtuigen werden het jaar daarop in Indochina gedoopt. De laatste grijze, de liefdevolle bijnaam van het vliegtuig die het door de bemanning werd gegeven, werd in oktober 1989, na 35 jaar goede en trouwe dienst, hervormd, waardoor de C-160 Transall voorgoed op zijn plaats bleef. De loopbaan van de Luftwaffe Noratlas was korter en eindigde in 1971, nadat de C-160 „Transall“ de drie transportsquadrons volledig had uitgerust. In de Nord 2502-versie was de Noratlas uitgerust met twee Marboré-motoren op de vleugeltips, waardoor hij extra vermogen kreeg voor het opstijgen in warme landen.