'En ze dachten dat het psychisch was', was Nienkes eerste reactie toen bleek dat gewichtsverlies en flauwvallen helemaal niet duidden op anorexia, zoals de dokters telkens beweerd hadden. Ze had zelfs nog geprobeerd om iets aan haar lage gewicht te doen. Dit boek vertelt over medische missers, over de lange weg naar de diagnose - een zeldzame hersentumor - en over Nienkes gevecht op leven en dood. Als Nienke de dood onder ogen moet zien en haar begrafenis voorbereidt, valt ze terug op wat ze in haar vroege jeugd heeft meegekregen en belt ze de zusters van het klooster waar ze als kind ooit geweest is om te vragen of haar uitvaartdienst in het klooster gehouden mag worden. 'Maar mam, nu bedenk ik me opeens dat ik er dan zelf helemaal niet bij ben! Kan ik niet een soort proefdienstje houden? Want ik wil eigenlijk wel weten hoe dat gaat en wat er over me gezegd wordt.' We schieten alledrie in de lach. Het is zo typisch Nienke.