Bouwdoos schaal 1:35 met extra dunne lijm van Ammo by Mig (#2025) t.w.v. € 3,75

De Panzerkampfwage IV is het meest treffend beschreven als het "werkpaard" van de Duitse pantsertroepen in de Tweede Wereldoorlog; met een voortdurende ontwikkeling gedurende de oorlog als gevechtstank, vormden het chassis en het loopwerk de basis van een aantal zeer belangrijke zelfrijdende wapens.

In 1942 stelden de gevechten aan het Oostfront nog hogere eisen aan Duitse gepantserde middelen, aangezien het Sovjetleger de tegenslagen van de succesvolle Duitse campagne in Rusland in 1941 overwon.

Op dat moment bestond het divisiepantser voornamelijk uit de Pz Kpfw III en de Stug III, die later voornamelijk werden bewapend met ofwel het korte kanon van 7,5 cm en de houwitser van 10,5 cm. Er was behoefte aan een zwaarder kaliber wapen gemonteerd in een gepantserd chassis, voldoende krachtig voor de sloop van grote stadsgebouwen in de straatgevechten die nu worden ervaren.

In september 1942 overwoog de Duitse Ordnance-afdeling hoe het probleem zo snel mogelijk kon worden opgelost. Het 15 cm zware infanteriekanon, model 1933 was een gemakkelijk verkrijgbaar wapen, en in 1940 was er een beperkte ervaring mee opgedaan in een gepantserde rol toen een klein aantal Sig 33's op het kleine Pz Kpfw I-chassis was gemonteerd. Het oorspronkelijke succes van deze beperkte conversie had in 1941 geleid tot de beslissing om een ​​zelfrijdende versie van de Sig 33 op het Pz Kpfw III-chassis te bouwen. Dit was als een veel zwaardere versie van de originele Stug III, behalve dat de bovenbouw veel hoger was om het grotere deel van de 15 cm houwitser te accepteren. Tegen de tijd dat Stalingrad vocht, was een eerste pre-productierun van 12 van deze voertuigen beschikbaar.

Tegen die tijd werd de Pz Kpfw IV echter snel de meest talrijke en belangrijkste van de Duitse gevechtstanks, vanwege zijn vermogen om het lange 7,5 cm hoge snelheidskanon te dragen. In oktober 1942 trok het overleg over het zware aanvalsvoertuig de persoonlijke aandacht van Hitler. Hij beval dat het Sig 33-pistool op het Pz Kpfw IV-chassis zou worden gemonteerd. Vanwege de dringende behoefte aan een straatvechtend voertuig, kreeg het project om een ​​houwitser van 15 cm op het Pz Kpfw IV-chassis te monteren de hoogste prioriteit. Het nieuwe voertuig, genaamd Sturmpanzer IV, werd verbeterd met betrekking tot bepantsering als gevolg van de Stalingrad-ervaring. De Sig 33 werd aangepast, met zijn loop in een gepantserde mouw, en het resulterende wapen werd aangeduid als Sturmhaubitze 43 L / 12. Een kistachtige gepantserde bovenbouw met schuine zijkanten verving de oorspronkelijke tankopbouw. Volgens eerdere normen was het enorm pantser, 100 mm op de voorplaat, waarbij de neus van het voertuig extra bepantsering kreeg met een totale dikte van 80 mm. De bovenbouw was tot 70 mm dik en de achterkant was tot 78 mm dik. Het extra gewicht van het zware pantser nam het totale gewicht van het voertuig tot 30,4 ton in vergelijking met de 22 ton van de standaard Pz Kpfw IV-tank. In april 1943, slechts zes maanden nadat aan de vereisten was voldaan, waren de eerste voertuigen in dienst aan het Russische front.

Latere voertuigen werden gebouwd op opeenvolgende productiechases van de Py Kpfw IV en er waren dus Sturmpanzers IV op het Ausf G-, H- en J-chassis. Het laatste productietype, op het J-chassis, woog minder, namelijk 28,2 ton, vanwege de vereenvoudigingen die werden geïntroduceerd op dit laatste type Pz Kpfw IV-chassis.

Een totaal van 313 Sturmpanzer Ivs werden gebouwd in 1945 en ze dienden op alle fronten in 1944-45, hoewel ze aanvankelijk werden gebruikt aan het Russische front toen ze voor het eerst in dienst waren in 1943. Gebrek aan close in machinegeweerbescherming bleek een ernstig nadeel in de nabije omgeving omstandigheden van straatgevechten, dus de latere voertuigen werden voorzien van een machinegeweer met kogelbevestiging hoog op de voorkant van de bovenbouw. De belangrijkste bewapening was zelf in een kogelvormige mantel met een zwaar gepantserde huls. De latere productievoertuigen hadden een koepel van een commandant ter vervanging van het oorspronkelijk gemonteerde dakluik, en een MG 34 in een AA-montage werd meestal op de koepel gemonteerd.

In de straatgevechten en close assault rol van de Sturmpanzer IV was zeer succesvol, moeilijk te penetreren behalve door de krachtigste antitankwapens van dichtbij. Het voertuig deed zijn naam Brummbar (Grizzly Bear) die het in 1943 kreeg, volledig eer aan. Het chassis was erg overbelast, wat leidde tot pech en de behoefte aan extra zorgvuldig onderhoud. De Brummbar was in dienst tot het einde van de oorlog in 1945 en is door zijn enorme uiterlijk een van de best herinnerde gebleven.

Details Gewicht 28,2 ton (late voertuigen) of 30,4 ton (vroeg). Een Stuch 43 L / 12 met 38 munitie (HE / HC / Smoke). Hoogte beperkt 30 graden tot min 8,5 graden. Verplaats 8 graden aan elke kant. Bereik 4700 yds. Topsnelheid op de weg 23,7 mph, cross country 9,5 mph. Bereik 80/125 mijl.