Na de succesvolle intocht van de Focke-Wulf Fw190 A-serie jachtvliegtuigen boven het Engelse kanaal in de herfst van 1941.

De Duitse RLM vroeg om een ​​versie voor grote hoogte als aanvulling op de jachtvloot en er werden drie projecten gestart. De Fw 190B gebruikte de B.M.W. 801 turbo-supercharged radiale motor en een cockpit onder druk, maar er werden er maar heel weinig van gebouwd. De Fw190C werd aangedreven door een 1750 pk sterke Daimler Benz DB603A-lijnmotor, waarvan drie prototypes werden gebouwd. Het derde hoogteproject was gebaseerd op het Focke Wulf Fw190A-casco en aangedreven door een Junkers-motor. De romp werd verlengd om plaats te bieden aan de vloeistofgekoelde V-12-cilinder, 1750 pk Jumo 213-motor, en maakte zijn eerste vlucht tijdens de winter van 1941-42. Er werden vijf andere prototypes geproduceerd, plus een kleine partij Fw190 D-0's. voltooid uit standaardproductie Fw 190A-7 casco's. Deze pre-productievliegtuigen werden gevolgd door de Fq-190D-1's die de grotere verticale vin en het roer hadden. Er waren geen Fq190 D-2 tot en met D-8-aanduidingen. De Fw-190D9 begon met de productie in juni 1944, waarbij vroege versies de kap met platte bovenkant hadden en vanaf W.Nr 210001 de Galland kap (geblazen kap). Het ging de strijd aan met de III / JG 54 Grunherz (Groene Harten) in september 1944 bij Achmer, Duitsland, als bovenklep voor de nieuwe Messerschmitt Me262 straaljagers die toen in dienst kwamen.